ती गोड रेशमी संध्याकाळ गुलाबी झालर ल्याली होती,
कारण देवतांनी अलगद येउन ओटी माझी भरली होती..
गोड नाजुक रोपटं फुलेल आता माझ्या अंगणी,
कोणास ठाऊक काय असेल, मोगरा कि रातराणी..
हासु आणि मस्तीने आता माझं घर भरेल,
बाळाच्या लडिवाळ बोलण्याने ते ही सुखावेल..
शब्दानां गोंजारत जेव्हा पिल्लु लागेल बोलु,
ते ही म्हणतील, या गोडव्यात अर्थच विसरुन जाऊ..
किती स्वप्नं माझी मी आतापासुन रंगवतेय,
तुला मांडीवर घ्यायची मी खुप वाट पहातेय..
