स्वत:च्या जगात स्वत: हरवून जावं..
नाजूक आठवणींचे टपोरे थेंब अलगद
ओंजळ भरली तरी आपलं मोजतच राहावं..
हळव्या मायेचे, कधी सोनेरी सुखाचे,
आठवावे कधी क्षण ते सुंदर स्वप्नांचे..
धुंवाधार पावसात धुंद होऊन भिजणारे,
इंद्रधनुषी रसरंगात रंगून जायचे..
दु:खात होरपळलेले अन कणकण जळलेले,
अनोळखी झालेल्या ओळखीने मन जे रक्ताळलेले..
आठवावे क्षण ते ओल्या वाहत्या जखमांचे,
कोणाच्यातरी नसल्याने जागच्या जागी थिजलेले..
सुखाचा असो वा दु:खाचा, वाईट वा चांगला,
हरेक क्षण आयुष्यातला प्रामाणिक जगलेला..
याच क्षणांना स्मरून परत नव्याने जगावे,
बांधावा परत आपला मोडलेला वाळूचा किल्ला..
